Tracklimits: problematiek en oplossingen!

Tracklimits.

Het verhaal van de blinde en de dove.

Problematiek en oplossingen

door Jürgen Van Hover

De problematiek rond het niet respecteren van de tracklimits op een circuit sleept zich al jaren voort. Niemand doet er iets aan en geen enkele instantie schijnt het probleem ten volle te begrijpen, om het zacht uit te drukken. De enige oplossing die men kan bedenken is nog strenger optreden, waardoor natuurlijk het probleem nog groter wordt. Elk weekend verliezen er tientallen piloten hun wedstrijd omdat ze bestraft worden voor het overschrijden van een witte lijn, aangebracht door een verdwaalde schilder.

Aan een bombardement van waarschuwingen en opstekende vingertjes worden piloten al tijdens de vrije trainingen blootgesteld. Maar de maskerade gaat pas echt van start tijdens de kwalificaties, met de meest absurde en kafkaiaanse taferelen tot gevolg. Soms staat heel het tv-scherm vol met boodschappen met ‘Cancellation of laptime – Failed to manage tracklimits’, waarbij haast iedereen zijn snelste tijd meermaals geschrapt ziet! Maar tijdens de race zelf wordt het nog gekker! Soms is de winnaar van de race diegene die geen enkele penalty heeft gekregen! De definitieve uitslag komt pas uren later en lees je op weg naar huis. Niet eenvoudig om je mails te lezen en op je baanvak te blijven met je hoofd in je arm. Dat komt er van als je dierbare hoofd in de controletoren al een paar keer van de guillotine is gerold. Eigenlijk zou een mens op een parking moeten stoppen, ik weet het wel, maar ik ben dan zo nieuwsgierig of ik al dan niet voor niets al dat geld heb uitgeven dat weekend…

Het is zo erg geworden dat als je wilt winnen, je een ‘tracklimitcoach’ onder de arm moet nemen. Dat is een local die weet waar en hoe ver je over de tracklimit mag gaan en vooral, waar er wel en niet gecontroleerd wordt. Zo ver zijn we gekomen. Waar zijn we dus in hemelsnaam mee bezig?? Wat is nu feitelijk het echte probleem? Vroeger werd de limiet van de piste bepaald door een curbstone, een fysieke tracklimit dus.

Oorspronkelijk diende een curbstone om te vermijden dat het asfalt zou uitrafelen.

Een goede piloot is als het ware genetisch geprogrammeerd om de baan zo breed mogelijk te maken. Elke centimeter winst staat gelijk aan ongeveer vijf duizendsten van een seconde, afhankelijk van de situatie. Hoe beter de piloot, hoe breder hij de baan maakt; het is instinctief gedrag. De piste stopt natuurlijk ergens, vandaar dat een goede curbstone, hoe verder je erover rijdt, geleidelijk aan oninteressanter wordt, tot op het punt dat men tijd verliest.

Als de curbstone hoger wordt naarmate je er verder overgaat, dan wordt de auto onstabieler, maar daar je nog altijd sneller bent, is het juist leuk om de auto alsnog onder controle te houden. Zo ver mogelijk over die curbstone dus, tot op het punt waar je effectief tijd zou beginnen verliezen. Vandaar dat zo ver mogelijk over de curbstone gaan een van de plezantste dingen is (was) dat je op een circuit kan doen en hoe beter de piloot, hoe verder hij of zij daarin kan en moet gaan.

Trage piloten klagen nooit over tracklimits. Nu echter, zijn hoge curbstones niet langer politiek correct. Onder druk van de FIA moet alles zo vlak mogelijk zijn.

Een bijkomend aspect is dat men alsmaar minder zandbakken gebruikt; er is asfalt in de plaats gekomen. Je begrijpt dat die twee samen moeilijk verenigbaar zijn. Vandaar dat men een regel heeft ingevoerd die zegt dat je met twee wielen over de witte lijn mag gaan, maar niet met vier wielen. Als je dat toch doet, dan heb je een voordeel en word je bestraft.

Dus het enige wat de piloten moeten doen is tussen de lijntjes kleuren. Simpel toch?

In de praktijk werkt dit echter niet, totaal niet! Dit heeft nooit gewerkt en zal nooit werken. Waarom kunnen piloten zich eenvoudigweg niet ‘aan de regels houden’?

Zijn piloten een stelletje ongedisciplineerde belhamels?

Daarmee zijn we aangekomen bij de kern van de zaak.

Als je enkel een witte lijn hebt en er zich daarachter geen fysieke grens bevindt, dan gaat elke piloot die bocht sneller en wijder nemen. Weliswaar niet met de bedoeling om met de vier wielen over de witte lijn te gaan, maar omdat men weet dat het kan, zal een goed piloot dichter gaan aanleunen bij de limiet. Als er dan toch iets verkeerd gaat, dan is dat niet erg, want je kan er toch zonder gevolgen over rijden. Maar hierdoor gaat iedereen sneller rijden en heb je geen andere keuze om mee te doen. Doordat iedereen dichter bij de limiet zal zitten, is er natuurlijk een veel grotere kans dat je toch, door een klein foutje, met de vier wielen aan de andere kant van de lijn zal terechtkomen, zeker in wedstrijdsituaties.

Dit, beste lezer, is de reden waarom tracklimits met witte lijnen niet werken en waarom de klassieke argumenten, ‘Piloten moeten zich maar aan de regels houden!’, en ‘De piste bevindt zich tussen de witte lijnen.”, zeer zwakke argumenten zijn.

Dat is ook de reden waarom het reglement van de Porsche Supercup iets beter functioneert. Daar mag je verder over de curbs gaan waardoor de kans groter is dat je er weer af moet omdat de curbstone ergens stopt in de lengte. Maar het blijft een lapmiddel.

Tracklimits werken alleen maar als die afgedwongen worden door een fysieke grens. Doch, dit gegeven schijnt haast niemand te kunnen of willen begrijpen. Soms lijkt het wel alsof we ons in de ‘grot van Plato’ bevinden waarbij iedereen nog nooit het zonlicht gezien heeft.

En er is nog een tweede punt: een fysieke grens van de piste wordt in de hersenen heel anders verwerkt dan een witte lijn. Een fysieke grens wordt beter opgeslagen in het primitieve deel van de hersenen. Een witte lijn is voor ons brein een heel fluïde gegeven, waardoor de kans dat de witte lijn overschreden wordt veel groter is.

Alle betrokken instanties doen hard hun best en hebben niets dan goede bedoelingen, daar ben ik van overtuigd, maar ze vertrekken allemaal vanuit verkeerde premissen. Hierdoor wordt de kloof tussen piloten en stewards alsmaar groter en gaat iedereen nog meer in de verdediging in plaats van een oplossing te zoeken, met alle conflicten en frustraties van dien.

Het systeem is fout, niet de mens op zich; dus niet de piloot, niet de koersdirecteur en niet de steward.

Oplossing.

Die is heel eenvoudig. Maak de curbstone korter (te kort!), niet in de breedte maar… in de lengte. Zo treffen we tal van reeds bestaande voorbeelden aan. Neem de exit van de 3de bocht in Les Combes of die in de linkerbocht na Bruxelles, beide in Francorchamps. Je kan er zo ver overrijden als je wilt, maar op een gegeven moment stopt de curbstone in de lengte en moet je er, net op tijd, weer af. Leuk en geen problemen met tracklimits. Om te vermijden dat er zich daar een diepe put vormt, legt men op die plaats een klein obstakel. Poepsimpel! In chicanes heeft men geen andere keuze dan een (wegneembaar) fysiek obstakel te plaatsen. Eentje dat voldoende afschrikt, anders komen we in een situatie terecht zoals bij vele chicanes, waarbij men verplicht is om hard over het obstakel te rijden omdat dat sneller is, maar waarbij je evengoed schade kan oplopen.

Toch stellen we ook hier vast dat er een flagrante onwil heerst om dit probleem ten gronde aan te pakken. Het gaat toch niet om kernfusie of het tekort op de begroting…?

Een demonteerbare (voor motoraces) ronde curb met twee kleine niveauverschillen is de oplossing; de eenvoud zelve. Zo kan elk type auto er naar hartenlust over rijden en heeft het publiek er ook wat aan, want laten we ook de toeschouwers niet vergeten.

Ik hoop dat iedereen nu eindelijk beseft dat het zo niet verder kan. Ik roep dan ook respectvol de betrokken instanties op om actie te ondernemen in plaats van in cirkeltjes te blijven draaien en te blijven ruziemaken. Of durft er niemand zijn mond open te doen? Is er dan zo een hoge muur tussen de stewards en diegenen die de curbstones aanleggen? Of blijven alle partijen geloven in de ‘witte lijn-theorie’?

Gaan piloten en teammanagers blijven zwijgen omdat ‘ze geen problemen willen’? En is de FIA zo dictatoriaal dat er geen enkele ruimte is voor opbouwende kritiek?

Alstublieft geen fascistische ‘oplossing’ met sensoren. “Dat is voor de piloten een heel saaie bedoening.”, zei onlangs nog Pascal Wehrlein over de nieuwe sensoren in de curbs op de Hungaroring.

Als de problematiek rond tracklimits niet grondig wordt aangepakt, dan heeft dit ernstige implicaties. Niet alleen zal de ontevredenheid van de piloten en teams toenemen, maar nog bitterder wordt de pil als men aan de overgereglementeerde en overgemonitorde maatschappij wenst te ontsnappen, juist door aan sport te doen, om dan te moeten vaststellen dat het er in de sport nog erger aan toe gaat. Zeer jammer als de laatste bastions in een gestresseerde maatschappij, met name ontspanning en sport, door voortdurende evaluaties en regelneverij dreigen te vallen. Het aantal mensen met een depressie en een chronische zieke zal alleen maar toenemen.

Het wordt tijd dat racen weer leuk en spannend wordt! Vindt u ook niet?

Anders hoeft het voor mij niet meer.