Verkeersbeleid: realiteit erger dan fictie!

De automobilist is niet het lievelingetje van onze regering, dat is voor iedereen duidelijk.

Twee decennia geleden startte men een wereldverbeterend project om de auto uit de stad te bannen. Drukke en welvarende stadsgedeelten werden verkeersvrij gemaakt en de weinig resterende parkeermogelijkheden werden extra belast.

Het resultaat mag er wezen: nog nooit heeft men zo lang moeten aanschuiven in de stadscentra; logisch als men een natuurlijke verkeersstroom onmogelijk heeft gemaakt. De leegstand in de verkeersvrije winkelstraten spreekt voor zich. Als men al een winkel zou willen bezoeken dan is dat nagenoeg onmogelijk want… men raakt nergens zijn auto kwijt. Daardoor moet elke auto veel langer rondrijden vooraleer hij een plaatsje kan afdwingen en raken de straten nog meer verzadigd. “Het is toch overduidelijk dat er veel te veel auto’s zijn”, klinkt het dan. Even een pintje gaan drinken na de fitness op vrijdagavond? Vergeet het maar want zelfs de plaatsjes in overtreding zijn allemaal ingenomen door mensen met een hoger inkomen.

Tot zover de lokale ‘mobiliteit’.

Op nationaal niveau begint de chaos pas echt. ‘We rijden onszelf vast omdat er teveel auto’s zijn”, is de gekende slogan. Inderdaad, het aantal ingeschreven auto’s stijgt gestaag, maar de bevolking neemt af. De toename van het aantal auto’s zal dus in de toekomst beperkt worden. Als er meer auto’s komen is dat niet alleen omdat de levensstandaard is gestegen (wat dat betreft zijn we trouwens ook over ons hoogtepunt heen) maar vooral omdat de behoefte aan mobiliteit (zeker voor vrachtwagens) sterk is toegenomen, 5% per jaar om precies te zijn. Dus stijgt ook het overheidsbudget voor wegeninfrastructuur? Dat had je gedacht! Minder dan 1% van het bnp wordt aan infrastructuur besteed en dat is al jaren zo. Onze wegeninfrastructuur is pakweg 20 jaar verouderd en is de hoofdoorzaak van de structurele files en tal van verkeersongevallen in ons land.

Hoe gaat de overheid om met deze realiteit? Haar oplossingen dwingen als het ware respect af.

Om het feit te verdoezelen dat men voor een degelijke verkeersinfrastructuur geen budget heeft, zadelt men de automobilist op met een schuldgevoel. Men bewerkstelligt dit door de bevolking er trachten van te overtuigen dat alle verkeersproblemen de schuld zijn van de chauffeurs zelf. Hoe? Door een heuse propagandamachine te construeren: die wijst enerzijds de auto aan als belangrijkste milieuvervuiler waardoor de automobilist zijn wagen maar moet laten staan om het openbaar vervoer te nemen (dat in de verste verte niet beantwoord aan de noden van de hedendaagse mobiliteit). Anderzijds wordt onverantwoord rijgedrag in de vorm van overdreven snelheid als hoofdoorzaak aanduidt van verkeersongevallen.

Deze propagandamachine is zeer reëel en werkt uiterst doeltreffend, vooral wat betreft overdreven snelheid. Wanneer zich een verkeersongeval heeft voorgedaan wordt in de media ‘overdreven snelheid’ in zeer veel gevallen als hoofdoorzaak naar voren geschoven. Het is overduidelijk dat hierover afspraken bestaan tussen de overheid en de media. Iedereen die enig gezag heeft op het vlak van verkeersveiligheid heeft blijkbaar opdracht gekregen van Goebbels-figuren om het accent te leggen op overdreven snelheid.

Dit is al jaren aan de gang met als resultaat dat een groot deel van de bevolking dit ook voor waar aanneemt. Dit paradigma effent natuurlijk het pad naar het spijzen van de immer lege Belgische staatskas door de mobiele burger te flitsen, te achtervolgen; kortom te terroriseren wanneer die zich niet aan de totaal onrealistische snelheidsbeperkingen houdt. De overheid wint dus twee keer.

Men komt met allerlei studies aandraven die het verband tussen overdreven snelheid en ongevallen moeten aantonen, terwijl het resultaat ervan reeds bekend is nog voor deze daadwerkelijk zijn uitgevoerd. Na meer dan tien jaar onderzoek kan ik u meedelen dat het aantal ongevallen ten gevolge van te traag rijden net zo groot is als ten gevolge van te snel rijden. Bovendien wijzen alsmaar meer ernstige studies uit dat de aandacht te veel verslapt bij chauffeurs die te traag rijden aan een constante snelheid.

Dit is niet meer dan pure logica. Het brein van een man is daarenboven niet geconstrueerd om zich aan een constant lage snelheid voort te bewegen. Zijn ruimtelijk inzicht wordt onvoldoende aangesproken waardoor zijn stresshormoonspiegel stijgt. Hierdoor wordt traag rijden aan een constante snelheid als heel onnatuurlijk ervaren. Dit is dan ook de reden waarom weinig mannen zich aan de snelheidsbeperkingen houden, wat ook de sanctie mag zijn.

Vrouwen hebben hier doorgaans minder last van aangezien hun hersenen anders zijn georganiseerd. Zij hebben minder nood aan het ‘bevredigen’ van hun ruimtelijk inzicht daar dit bij 90% van hen minder goed ontwikkeld is. Politiek misschien niet correct, wetenschappelijk al 20 jaar een evidentie. Vrouwen hebben vele andere kwaliteiten die minstens even belangrijk zijn voor de overleving van de soort.

Dit is meteen ook de reden waarom veel vrouwen minder moeite hebben om zich aan de verkeersregels te houden.

De beleidsmakers doen er alles aan om de snelheid eruit te halen. Zo brengen zij haast lukraak allerlei restricties op de wegen aan, bijvoorbeeld van twee naar één rijstrook voor een rotonde. Dit belemmert een vloeiende doorstroming van het verkeer (met files tot gevolg) waarbij de automobilist zelf anticipeert op de wisselende omstandigheden. De hersenen van de mens zijn tenslotte gemaakt om zich in snel tempo aan te passen aan steeds veranderende (verkeers-) situaties.

Als de hersenen belemmerd worden in het uitvoeren van hun biologische taak, dan worden de geestelijke vermogens afgestompt. Een gebrekkige concentratie en oriëntatievermogen is de hoofdoorzaak van verkeersongevallen want 90% van alle ongevallen is te wijten aan het uitvoeren van een verkeerd manoeuvre! Chronische vermoeidheid en een gebrekkige infrastructuur staan eveneens in de top-drie.

Het is natuurlijk wel zo dat de gevolgen erger zijn als het ongeval zich aan hoge snelheid voordoet. Het is niet de bedoeling dat men 150km/u gaat rijden in de bebouwde kom.

In Duitsland gebeuren er minder ongevallen dan bij ons en daar gelden op veel plaatsen geen snelheidsbeperkingen. Maar als er beperkingen worden opgelegd dan worden die nageleefd omdat ze geloofwaardig zijn.

“Waarom is het aantal ongevallen dan sterk afgenomen na de plaatsing van flitspalen op kruispunten?” Omdat men gelijktijdig de werking van de verkeerslichten heeft gewijzigd, waarbij het linksafslaand verkeer voorrang krijgt op het verkeer uit tegenovergestelde richting. Dat vertelt men er natuurlijk niet bij.

De belangrijkste reden waarom er wel degelijk (realistische) snelheidsbeperkingen dienen te zijn, is de vergrijzing van de bevolking. Men dient de oudere weggebruikers te respecteren, zelfs al verloopt alles voor hen wat trager. Dit argument heb ik echter nog nooit weten aanhalen bij de aanhangers van de overdreven snelheidstheorie. Het feit dat een dissident dit argument moet aanstippen is het zoveelste bewijs dat onze politici geen enkel benul hebben van wat ze aan het doen zijn.

“Studies tonen aan dat hoe lager de snelheid op een traject van A naar B, hoe minder ongevallen er gebeuren.”

Logisch, als men met een schaal werkt van 0 tot 100km/u zullen er op nul km/u héél weinig ongevallen gebeuren. Mochten we morgen met z’n allen allemaal thuis blijven zou het aantal ongevallen eveneens drastisch dalen, alleen zou het aantal gezinsdrama’s spectaculair toenemen…

In Europa sterven meer mensen door zelfmoord (159 per dag, en vooral mannen) dan als

gevolg van verkeersongelukken (137 per dag) en geweld (14,5 per dag)

samen. We kunnen dus met stelligheid zeggen dat de politieke accenten ietwat verkeerd liggen. Men zou dit nochtans moeten inzien want iemand die zelfmoord heeft gepleegd is iemand die niet meer kan geflitst worden…

De enige mensen die in gevaar gebracht worden door overdreven snelheid zijn de politieagenten die de snelheidsduivels onderscheppen. In een samenleving die overstresst is door onder andere een overdreven regelgeving, kan een interventie een triggereffect teweeg brengen. Het kan op dat moment voor de ‘misdadiger’, die misschien financiële problemen heeft en/of in een moeilijke echtscheiding verwikkeld zit, allemaal teveel worden. En dan wordt er uit het handschoenkastje in de plaats van boorddocumenten misschien wel een schietijzer opgediept waarmee de al dan niet gemotiveerde agent zonder aarzelen wordt neergeschoten.

Terwijl het halve politiekorps heroïsch opgesteld staat achter een flitscamera, stapelen de problemen zich op in onze samenleving. Moslimfundamentalisten verstevigen hun positie, drinken en rijden mag niet meer, dus neemt men nu drugs, en de maffia breidt rustig en kalm haar netwerk uit. Geen nood, de overheid waakt… maffialeden die te snel rijden worden zonder pardon geflitst!